Henriëtte Andries, dakloos na een psychose in Canada en daarna dakloos in Amsterdam. Drie kinderen uit huwelijken in Canada, in klinieken opgenomen, uit de ouderlijke macht gezet, haar jongste zoon van 30 niet kunnen opvoeden en maar een paar keer in haar leven gezien. Ze zag hem vorig jaar februari weer na 15 jaar bij een ontmoeting buiten voor het Centraal Station...
Mijn vriendin uit de jaren 70 die er nu voor gekozen heeft de wereld te redden en net zo lang op straat blijft leven tot de rest van de wereld ook een dak boven z'n hoofd heeft. Maar ze is nu wel 65. De foto is van 2009 toen ze nog bij haar zus in Oosterhout woonde om samen hun oude moeder te verzorgen. Daar ging ze met ruzie weg, in de vaste overtuiging dat haar moeder nooit zou sterven omdat ze haar geleerd had beter voedsel tot zich te nemen...
Begin vorig jaar belde ze me ineens op en bleek ze in Amsterdam te zijn. Ik had toen een paar maal contact met haar tot eind maart, toen bleek dat haar moeder intussen was overleden, maar dat hoorde ze pas na 3 weken...
Die ontmoetingen voelden steeds vertrouwder en het was ook gewoon gezellig, met humor. Maar om volstrekt onduidelijke redenen heeft ze daarna niets meer van zich laten horen. Ze moest mij bellen, want ze heeft zelf geen mobiel en is dus niet te traceren, want alle instellingen gaan voor privacy en vertellen me niets. Ze heeft smetvrees, geen ID-kaart (is allergisch voor "de Overheid" en "de Machthebbers") en bezit één kleine tas met inhoud (ondermeer met zo'n 25 papiertjes met namen en adressen)
Ik hoorde van haar zus dat ze toch nog in Amsterdam moet zijn want die had een Nieuwjaarskaart van haar ontvangen en ontcijferde het poststempel. Door mijn recente contacten met enige ex-daklozen en junks heb ik besloten haar te gaan zoeken en van die zoektocht dan ook een foto-project te maken. Als je 8 jaar van iemand gehouden hebt wil je wel graag dat het een beetje goed gaat met je ouwe liefde...