Het Leven ligt op straat

Het leven ligt op straat.
Van de Utrechtsestraat loop ik het Rembrandtplein op.
Voor mij, aan het begin van het plantsoen, loopt een vrouw.
Haar figuur en loopje komen mij ergens bekend voor.
Ze heeft zwarte wollen handschoenen aan.
In een flits bedenk ik dat zij het misschien is.
Ik loop haar voorbij en kijk om.
Verdomd, het is Jet.
We zijn beiden buitengewoon verrast.
"Je staat in m'n agenda voor vandaag!"
"Hoezo?"
Jet was mijn vriendin van 1968 tot 1975.
Daarna ging ze een wereldreis maken en kwam een Canadees tegen.
Ze trouwde met hem in Canada, trouwde een 2de maal, kreeg 3 kinderen en draaide daar als verpleegster volledig door op het "systeem", zoals zij het noemt.
Ze werd daar opgenomen in een psychiatrische inrichting en ging uiteindelijk bij haar zus in Oosterhout wonen.
Na ruzie met haar zus ging ze dakloos rondzwerven en zo vond ik haar een paar jaar geleden in Amsterdam, met zwarte wollen handschoenen i.v.m. smetvrees.
Ze werd opgenomen in een tehuis nadat ze door de politie uit een park was verwijderd, kreeg medicatie i.v.m. haar "denkbeelden", is nu vrij van pillen en heeft een woning in IJburg en een bewindvoerder.
Ik had in mijn agenda vandaag genoteerd "Naar Jet?", in de veronderstelling dat ze nog in die inrichting verbleef.
Maar dan kom je dat wijfie van 68, die onverbeterlijke, strijdvaardige wereldverbeteraar op diezelfde dag tegen op het Rembrandtplein.
Op de dag dat Het Leven op straat ligt.